Z miłością do Alzheimera

Siedząc podczas zimnego jesiennego wieczoru na niewygodnym krześle żar ogniska ogrzewa twoja twarz, a ty siedzisz jak zamurowany i słyszysz historie opowiadana przez pewna kobietę, ktorej mąż od 9 lat choruje na Alzheimera. 

Zaczęło się od czegoś banalnie prostego... 

-Paul powiedział "have fun" kiedy wychodziłem z pokoju 

-naprawde tak do ciebie powiedział? 

Uśmiech na twarzy kobiety był nie do opisania. Jej oczy sie zaświeciły, a głos lekko załamał.

Zaczęły sie pytania 

-jak długo choruje... 

-czy jest coraz gorzej... 

-czy cos mowi...

-czy pamięta kim jest... 

Z początku tylko odpowiadała, potem zaczęła sama kreowac każde zdanie powoli wdrażając sie w trans wspomnień... 

Stojąc przodem do ogniska jej twarz oświetlały padające pośród czerni nocy płomienie ognia, patrzyła daleko przed siebie w głąb rozciągającej sie przed nią pustki. Słowa, które padały z jej ust zapadaly w pamięć jak wypowiadane słowa zakazanej książki. Słuchając jej głosu czułeś jakbyś zatapiał się w zapisane kartki prowadzonego przez nią pamiętnika. Siedząc w otaczającym cie mroku jak zaczarowany w pełni skupiony słuchałeś historii która powoli wpływała na twoje emocje, wywołując porządne reflekcje. Kiedy skończyła, cały czas nieruchomo siedząc wpatrywałam sie w nią myśląc jak  silna jest ich miłość. Ile dla siebie znaczą i jak bardzo mocno się kochają. Bo ile osob przez 9 lat będzie opiekować sie osoba która was nie rozpoznaje, nie rozmawia, nie pamieta twojego imienia...Moje oczy powędrowały trochę wyżej widząc stojąca w oknie sylwetkę. 

To był Paul, cały czas tam stał wpatrując się w nią... 

 I niech ktos odważy sie powiedzieć, że miłość nie istnieje.